Sevgili Romalılar, Böyle lafları sakız gibi uzatırım, esas meseleye gelene kadar dinleyenler ya eğlenir ya da saçını başını yolar. Nice dereleri tepeleri aşıp Puerto Escondido’ya vardığımda “hah” dedim “burada ruhumun arayı kapatıp bana yetişmesini bekleyebilirim.” Tabii boş boş beklemedim, bir arkadaşım “Var mısın?” dedi, “Varım!” dedim “Ne yapıyoruz?” “Yüzüyoruz!” Gece …
Oaxaca de Juàrez’den sabah saat 7:00 gibi ayrıldık. Diğer büyük şehirlere nazaran Puerto Escondido’ya uzanan 131 nolu karayolunu bulmamız kolay oldu. Yol üzerinde bir iki ıvır zıvırı tamamlamak için büyük bir markette mola verdik.
İki gün Puebla’da Roberto’nun misafiri olduktan sonra 7 Şubat’ta Oaxaca de Juárez’e gitmek üzere yola çıktık. Mex 150D paralı yolunu (Puebla-Orizaba-Cordoba) kullanarak Tehuacán üzerinden Oaxaca’ya ulaşacaktık.
çok yakında doğum günümü kutlayacağım. muhtemelen tek başına, hani o parıltılı çifte partili çocukluk günleri geride kaldı. en son otuzumdan sonra mı umursamamaya başladım, iş yerinde iş yetiştirmekten “tamam siz kesin, ben de geliyorum” cümlesiyle mi heyecanımı kaybettim, yoksa kendi kendime hediye alıp “ben istediğimi aldım, ne olur siz bana …
Morelia’dan biraz üzgün biraz da heyecanla ayrıldık. Bill, Katie ve ben Meksika’yı hepberaber keşfedecektik. Artık önümüzde giden birilerini takip etmeyeceğimiz veya yakalamaya çalışmayacağımızdan dolayı biraz olsun hafiflemiştik en azından benim omuzlarımdan bir yük kalkmıştı. Üzgündüm çünkü gözlerimin önünde dostluklar çatırdıyordu ve elimden bir şey gelmiyordu.
Guadalajara’dan otobüsle Chapala’ya yola çıktım. Oldukça kısa bir mesafe olmasına rağmen gece toplanmaktan uyuyamamıştım otobüs ucuzdu anlayacağın bir sürü bahanem vardı :) ABD yolculuğumu planlarken www.bikeforums.net üzerinden Cherri ile tanışmıştım ve beni Meksika’da yapacakları tura davet etmişti. Grubun diğer üyeleri Colorado’dan Bill ve Katie çifti ve Tayland’dan Sara idi. Soldan …
Brownsville’den Matamoros’a bisikletle geçtikten sonra akşam saat 17:00’de atladım otobüse istikamet Guadalajara. Araba tuttuğu için senelerce annesi tarafından araçlarda uyutulan bir insan olarak otobüse biner binmez göz kapaklarım otomatikman kapandı. Sonra “kızım Meksika’da otobüstesin aç gözünü, çevrene bak belki askerler yolu kapatır bir macera olur” filan diye telkinde bulunup açtım …
2013 yılının ilk günü San Benito’dan Brownsville’e pedallarken David’in çektiği treylerin önce lastiği patladı sonra aksında sorun olduğunu keşfettik. Neyse bir şekilde Brownsville’deki evsahibimiz olan Will’in evine vardık. David ve Hannah aksı tamir etmeye çalıştılar ama rulman yatağını bir türlü yerinden oynatamadılar. Amaç ellerindeki eski aksın bilyalarıyla yenisini değiştirmekti.
Şimdi size 2400 kilometrenin üzerinde toplam 77 günlük bisiklet maceramı özetleyeceğim. çok uzun fotoğraflı filan bir yazı olacak haberiniz olsun, çekirdeğinizi, çayınızı filan hazırlayıp oturun bilgisayarın başına, sonra yok çok uzun oldu, ben susadım midem ekşidi filan demeyin darılırım.
Orlando’dan notlar; çok sıcak, çok sıcak, çok sıcak ve kasırga mevsimi neyse ki kasırga bize pek zarar vermeden geçti. Bir önceki kasırga salonun elektrik tesisatına ve çatıya zarar vermiş zaten.
